Ito ang isa sa pinakagusto kong maikling kwento. Napakaganda. Napakatotoo. Nakakabagbag ng damdamin. At ito ang pinakagusto kong linya ng kwento.
Ang pag-ibig na ito'y isang dulang ako ang gumaganap ng pangunahing tauhan; sapagkat ako ang nagsimula ay ako ang magbibigay-wakas. Ipalagay mo nang ako'y nasimulang tugtuging nararapat tapusin. Gawin mo akong isang pangarap na naglalaho pagkagising. Tulungan mo akong pumawi sa kalungkutang itong halos pumatay sa akin... Ngunit, bakit napakahirap ang lumimot?
Bakit nga ba mahirap lumimot? Talaga bang nakakakalimot ang isang puso o ito ay nananatili na lamang sa alaala? Hindi ko alam.
Ito pa ang isang magandang linya sa kwento.
Huwag kang palilinglang sa simbuyo ng iyong kalooban; ang unang tibok ng puso ay hindi pag-ibig sa tuwina.
Wala akong masasabi kundi totoo.
Sa huli, pinalaya ng Ina ang Ama.
Ito ang pag-ibig. Unconditional. Walang hinihinging kapalit. Marunong magpalaya.
No comments:
Post a Comment