Ang Ambahan ni Ambo

Ang Ambahan ni Ambo

Ed Maranan

          Balisang nagising si Jack, malakas ang kabog ng dibdib. Uminom siya ng isang basong tubig. Kay samang panaginip! Nagkaroon ng malaking sunog sa bundok ng Halcon, umabot sa pinakatuktok. Natupok lahat ang mga puno at damo. Paghupa ng apoy ay siya namang pagdilim ng mga ulap. Na sinundan ng ilang araw na bagyo at bugso ng ulan. Nalusaw ang lupa at bato sa bundok ng Halcon, at unti-unti itong dumausdos patungong kapatagan, tangay ang lahat ng naiwang buhay na mga tao at iba pang nilalang. Nagtatangisan ang mga Mangyan sa pagkagunaw ng kanilang daigdig― habang siya ay walang puknat ang pagtakbo. Hindi niya malaman kung nasaan na ang kanyang Ate Anne at mga magulang…

            Umaga na pala. Pagbangon ni Jack ay dumungaw siya agad sa bintana. May tilamsik ng liwanag sa ituktok ng Halcon. Ang bundok ay parang isang tahimik na tanod, luntian at matayog. Bihira niyang makita itong walang suklob na ulap, tulad ngayon.

            “Balang araw, Jack,” sabi sa kanya ni Ambo noong nakaraang araw, “aakyatin natin iyan, hanggang doon sa ituktok, hanggang doon sa ulap!”

            Lumukso ang kanyang puso sa sinabing iyon ni Ambo.

            “Hoy, di maaaring di ako kasama!” sabad ni Anne, ang matandang kapatid ni Jack.

            “Tayong lahat, aakyatin natin ang mga ulap sa Halcon!” wika ni Ambo.

            Si Ambo ay isang batang Mangyan. Siya ang matalik na kaibigan ng dalawang taga-Maynilang si Jack at Anne. Ngayong umagang ito, parang mabigat ang dibdib ni Jack. Hindi mapawi sa kanyang isipan ang kanyang napanaginipan.

            “Naku, Daddy, Mommy, para pong totoong-totoo! Para nga akong humihingal pa sa pagod paggising ko…” bulalas ni Jack nang sila’y nag-aagahan na.

            “Para namang disaster movie ang panaginip mo!” tudyo ni Anne. “Yan kasi, palibhasa’y walang mapagpuyatang video dito sa Mindoro, midnight snack naman ang napagtripan, naimpatso tuloy at muntik nang bangungutin!”

            “Dati-rati, panay namang masasaya ang mga panaginip ko.” sabi ni Jack.

            Napatingin siya kay Pete, ang kanyang ama. Tahimik itong kumakain, tila nag-iisip nang malalim.

Inisip ni Pete ang nangyari kahapon. Silang apat na dumalo sa pagbibinyag ng isang

batang Mangyan. Ang pagbibinyag ay ginawa ng isang dayuhang misyonerong Kristiyano, na ilang taon nang nakikipamuhay sa mga katutubo ng bundok at sa pag-uugali, pananamit at pananalita’y aakalain mong isa nang Mangyan.

            Maraming Mangyan ang dumalo sa binyag, ngunit hindi sila lubos na masaya, kahit pa man umaapaw ang hapag ng kawayan sa dami ng pagkaing-gubat na pinag-ambag-ambagan ng maraming kamag-anak at kakilala. Ilan sa kanila ang naglakas loob na nagsalaysay ng kanilang mga karanasan nitong nakaraang araw. Isang matandang Mangyan ang huling nagsalita.

            “Saan pa po kami pupunta? Itinataboy kami ng mga nagmimina at nagtotroso mula sa aming tinitirhan. Itinaboy kami ng mga mang-aagaw ng lupa mula sa burol. Kami pong mga katutubo ay ipit na ipit na, paatras nang paatras sa bundok, at nalalayo kami sa aming pinagkukunan ng ikabubuhay. Para nang bulkang sasabog ang aming dibdib sa sama ng loob.”

            Nasaksihan ni Pete at Tet at ng dalawa nilang anak ang paghihimagsik ng loob at pagtulo ng luha ng mga Mangyan. Nang umiyak si Ambo ay nangilid din ang luha ng magkapatid.

            Si Jack at Anne, na kapwa tubong-Amerika ngunit laking Maynila at nakapaglakbay na sa ibayong dagat, ay dinala sa Mindoro ng kanilang mga magulang upang magkaroon ng “kakaibang karanasan” at “katutubong kaalaman”.

            Si Pete ay isang doktor. Si Tet ay isang guro, manunulat at mananaliksik. Ilang taon din silang naglagi at nagpakadalubhasa sa Amerika, bago naisipang umuwi sa Pilipinas upang doon palakihin ang dalawa nilang anak. Nanaig sa kanila ang hangaring makatulong sa anumang paraan para sa kanilang mga kababayan, matapos silang dumalo sa isang “solidarity congress” na idinaos sa San Francisco California, noong panahon ng Batas Militar, ilang taon na ang nakaraan.

            Isang delegasyon ng mga aktibista at mga pinuno ng katutubong Pilipino ang nagbigay ng iba’t ibang uri ng pagtatanghal― mga dula at tula, mga sayaw, mga video ng mga pangyayari sa Pilipinas sa ilalim ng diktadura, lalo na ang kalunus-lunos na kalagayan ng mga katutubong Pilipino. Ang karaniwang tawag sa kanila ay mga “minorya” o “mga taong-bundok”, o kaya’y “mga pagano”.

            Naantig ang damdamin ng mag-asawa, at sila’y nagtanong kung paano makatutulong ang mga Pilipino sa ibayong dagat upang mapabuti ang kalagayan ng mga katutubo sa Pilipinas.

            “Maaari kayong magpadala ng mga pangkat na magsasagawa ng imbestigasyon sa aming tunay na kalagayan,” wika ng isang kinatawan ng mga Lumad sa Mindanao.

            “Maaari kayong sumulat at magsiwalat ng kasamaang dulot ng mga proyektong

nakasisira sa kalikasan, at sumasakop sa aming lupaing ninuno,” wika naman ng isang pinuno ng tribung taga-Kordilyera.

            “Maaari rin kayong magpadala ng mga maggagamot at mga guro sa aming pook upang bigyan ng lunas ang aming mga karamdaman at turuan kaming bumasa at sumulat, upang maipaglaban namin ang aming mga karapatan,“ payo naman ng isang tagapagsalita ng mga Mangyan.

Ilang buwan pagkatapos nilang dumalo sa kongresong iyon, pabalik na sa Pilipinas ang mag-asawang Pete at Tet, kasama ang kanilang dalawang anak. Sa Maynila na nila pag-aaralin sina Anne at Jack, habang sila’y lalahok sa mga proyektong may kinalaman sa pagtulong sa mga katutubong Pilipino. Maraming nagtaka kung bakit napagpasyahang umuwi ng mag-asawa, samantalang maaliwalas ang kanilang kinabukasan sa Amerika. At lalo silang nagtaka kung bakit madalas na dumalaw sina Pete at Tet sa mga katutubo na nasa malalayong bulubundukin ng Luzon, Kabisayaan at Mindanao. Sari-saring palagay at payo ang narinig ng mag-asawa mula sa mga kamag-anak― kabilang na ang kanilang mga magulang― mga kaibigan, at mga dating kamag-aral.

            “Bumalik na lang kayo sa Isteyts, alang-alang sa mga anak nyo! Tutal sa Amerika kayo nag-aral at nagkaanak, kaya sanay na kayo sa buhay-isteytsayd!”

            “Naku kailangan daw ngayon ang mga doktor at titser sa US, Saudi at Canada! Aplay na kayo! Sabay-sabay na tayong umalis! Wala na yatang pag-asa itong bayan natin!”

            “Ano? Medical mission na naman sa tribu? Mapagkamalan ka pang isang rebelde, kasi gusto mong tumulong sa mahihirap! Tingnan mo ang nangyari kay Dr. Bobby de la Paz at Dr. Johnny Escandor!”

            Alam ni Pete kung sino ang tinutukoy nila. Mga bayaning doktor na nangasawi habang nanggagamot sa mahihirap sa kanayunan. Pinagbintangan silang mga kasapi ng kilusang rebelde.

            “Anong mapapala nyo sa bundok? Malarya. At anong ibabayad sa inyong paggagamot? Manok, gulay, o kaya’y Diyos-na-lang-po-ang-bahalang-gumanti-sa inyo! Kailan mo pa mababawi ang daan-libong ginastos mo sa pag-aaral ng medisina?”

            “Ha? Ipinagpalit mo ang pagiging propesor sa UP sa pagtuturo sa mga taong nasa bundok, at wala ka pang suweldo?”

            Ngunit nangingiti na lamang ang mag-asawa. Malalim ang pagnanais nilang dumamay sa mga kababayan at kalahi nilang wika nga’y tinalikdan na ng panahon at pinabayaan na ng pamahalaan, sa kaunting panahong nakipamuhay sila sa mga katutubong ito, nagkaroon ng kahulugan ang kanilang buhay bilang manggagamot at guro.

            Matuling lumipas ang panahon, at nang malaki-laki na sina Anne at Jack, isinasama na sila ng kanilang mga magulang, tuwing bakasyon, sa kanilang medical mission at educational outreach sa iba’t ibang tribu sa Pilipinas. At ngayon ngang taong ito, naisipan ng mag-asawa na bumalik sa Mindoro upang muling dalawin ang kanilang mga kaibigang Mangyan.

            Dalawang buwan silang maninirahan sa bayan ng Pinagkamalayan, sa Silangang Mindoro. Ang bayang ito ay nasa burol sa paanan ng kabundukang kinaroroonan ng matayog na Halcon. Hindi makita halos ang ituktok nito, na tinatawag ng mga Mangyan na lagpas-ulap.

            Masigla ang magkapatid habang umaakyat sa kabundukan ang kanilang sasakyan. Ilang kilometro sa Pinagkamalayan, pataas na ang lupa. Dito nagsisimula ang gubat na laging maulap at maulan. Nasa ilang at liblib na pook na iyon ang Bagong Nayon, na siyang kinaroroonan ng mga Mangyang matagal nang kakilala ng kanilang mga magulang.

            Dito rin unang nakilala si Ambo. Halos magkasinggulang si Ambo at si Jack. Payat at may kaliitan si Ambo, samantalang si Jack mabulas na bata.

            “Bakit hindi ka nag-aral?” naitanong minsan ni Jack kay Ambo. Si Jack ay nasa ika-anim na baytang ng elementarya sa Maynila.

“Greyd tu na ako nang kami’y pinalayas sa aming nayon. Malapit kami noon sa iskul dito, kailangan pang maglakad nang napakalayo… kaya tumigil na lang ako… pati yung ibang mga bata, nahinto na rin…”

            Malungkot si Ambo tuwing nagkukuwento siya.

            “Isang araw, may dumating na mga tao, galing sa Maynila. May dala silang… ano ba yun?... papeles yata ang tawag. Magmimina raw sila ng karbon, o kaya’y ginto, sa aming lugar. Sila na nga ang nagpapaalis, sila pa ang galit…”

            Marami rin naming tanong si Ambo sa magkapatid.

            “Nagtataka yung ibang Mangyan dito. Bakit daw ‘Merikano yata ang pangalan n’yo, pati na ang mga magulang n’yo?”

            Natawa ang magkapatid.

            “Kasi,” paliwanag ni Jack, “sa Amerika kami pareho ipinanganak. Doon nagtapos ng pag-aaral ang Mommy at ang Daddy…”

            “Ang totoo,” wika naman ni Anne, “si Jack ay Santiago at ako’y Anna Maria. Ito ang mga pangalang pinili ng aming Lolo’t Lola, na may lahi raw Kastila! At ang buong pangalan ng aming mga magulang ay Pedrito at Teresita,” paliwanag ni Anne.

            Di malaman ni Ambo kung siya’y mapapatango o mapapailing. Lalo lamang siyang nalito sa paliwanag ng magkapatid.

            Ilang linggong nanirahan ang mag-anak sa Bagong Nayon. Masayang-masaya si Jack at si Anne. Marami silang natutuhan dito, na hindi itinuturo sa paaralan! Ang kabataan ay mahusay humilis ng katutubong biyolin, at kumalanting ng gitara. Tumutugtog din sila ng agung kasabay ng matatanda.

            Bihasa rin sila humabi ng damit at maglala ng basket. Nakabuo rin sila ng mga kuwintas mula sa mga butil at manic, at ng mga pulseras, sinturon at iba pang kagamitan mula sa halamang ang tawag ay nito. Marami rin sa kabataan ang sanay magpatunog ng hihip ng kawayan, at gumamit ng sibat sa pangangaso. Si Ambo nga raw ay nakapag-uwi ng isang maliit na baboy-damo!

            At itong si Ambo, gayong napakabata, ay may pambihirang galing sa ambahan.

            Ito’y isang uri ng tula na binibigkas ng mga Mangyan. May iisang tugma o rima, at bawat linya o taludtod ay pito ang pantig. O kaya’y itinititik ito sa buho ng kawayan sa pamamagitan ng pag-ukit, at gumagamit ng sinaunang alpabetong Mangyan.

            “Ang gagaling pala nilang tumula, Mommy!” sambit ni Jack sa kanyang ina.

            “Mayaman ang katutubong kultura, anak at malungkot isiping baka ito’y tuluyan nang mawala dahil sa pagpasok ng mga dayuhang nais lamang pagkakitaan ang yaman ng lupa…”

            Nag-alay si Ambo ng ambahan sa magkapatid. Si Tet ang nagsalin para sa kanila.

                        Kaibigang dumayo

                        Sa malayo kong kubo

                        Masanay kaya kayo

                        Sa hirap ng buhay ko

                        Walang aliwan dito

                        Kundi awit ng tao

                        Kundi ang pangangaso

                        Kundi kislap sa damo

                        Pagkalipas ng bagyo!

Isang araw, isinama ni Ambo si Jack at si Anne sa loob ng gubat dala nito ang kanyang sibat, sakali’t makasabat sila ng baboy-damo sa kanilang paglalakad.

            Tahimik na tahimik ang gubat, maliban sa huni ng ibon, kaluskos ng dahon at anas ng banayad na hangin.

            Payat man ay malakas at maliksi si Ambo. Si Jack at si Anne pa nga ang patigil-tigil, habol ang paghinga. Natatawa lamang si Ambo, at matiyaga niyang inantay ang mga kaibigan.

            Wala silang imikan halos. Ilang oras na silang naglalakad sa gubat. Wala pang natutudla ang sibat ni Ambo. Ngunit siyang-siya naman ang magkapatid sa namamalas nilang tanawin. Anong yaman pala ng gubat sa luntiang halaman, mga ligaw na bulaklak na matingkad ang kulay, maiilap na hayop at mga ibong umaawit!

            Nakarating sila sa isang mabatong gulod. Mula rito’y tanaw nila ang malayong dagat. Maya-maya’y nagdilim ang langit. Gumuhit ang matalim na kidlat. Nayanig ang bundok sa lakas ng kulog. Bumuhos ang ulan.

            Sumilong ang tatlo sa isang yungib. Doon na sila inabot ng ginaw at gutom. Di naglaon ay humupa ang unos sa bundok.

            “Bumalik na tayo,” sabi ni Ambo. “Mukhang sasama pa ang panahon.”

            Maingat silang bumaba sa nagputik na dalisdis ng bundok. Nang bigla, nakarinig sila ng ingay, parang hinahawing mga dawag. Papalapit sa kanila ang ingay na iyon.

            “Kubli!” anas ni Ambo.

            Nagtago sila sa ilalim ng isang nakayungyong, mayabong na pako, sa likod ng matatayog na puno. Nag-antay sila. Inihanda ni Ambo ang kanyang sibat. “Baka baboy-damo na!” usal ni Jack, na bagama’t nananabik ay nanginginig naman at kinakabahan.

            Sa halip, ang lumitaw ay isang pangkat ng mga lalaki at babae. May dalang baril ang mga ito. At may pasang mga knapsack sa likod. Masaya silang nag-uusap, bagama’t mukhang hapo. Ang iba sa kanila ay Mangyan.

            “Kilala ko sila,” bulong ni Ambo sa magkapatid. Hindi sila nagpakita. Malakas pa rin ang kabog ng dibdib ni Jack at ni Anne nang sila’y muling lumakad. Pagkaraan ng mga isang oras ng maingat na pagbaba sa kabundukan, sumigaw muli si Ambo.

            “Kubli!”

            Nagsumiksik sila sa ilalim ng isang punong ibinuwal ng bagyo. Sa pagitan ng mga nag-usling ugat, makikita nila kung anuman iyon na lumilikha ng bagong ingay. Papalakas ang mga yabag at mga tinig. Lumitaw mula sa makapal na dawag at kakahuyan ang isang pangkat ng kalalakihan.

            Nakasuot sila ng unipormeng batik-batik at kulay berde, nakagora ng itim, at sandatahan. Nakapulupot sa kanilang katawan ang tila ahas na lalagyan ng kanilang mga bala. Mabalasik ang kanilang anyo, palinga-lingang anaki’y may hinahanap o tinutugis na kaaway o tulisan.

            Parang pinitpit na luya ang tatlong bata. Wala silang katinag-tinag. At wala silang imikan nang magpatuloy sila sa pagbaba ng bundok.

            Lumakas muli ang ulan. Sala-salabat ang kidlat. Dumagundong ang kulog. Sa  pagitan ng malakas na kulog ay parang may narinig silang sunud-sunod na maliliit na kabog sa di-kalayuan. Mga putok ng sandata.

Matuling lumipas ang dalawang buwan, at natapos ang bakasyon ng magkapatid.

            Malungkot silang nagpaalam sa mga taga-Bagong Nayon, lalo na kay Ambo.

            “Babalik kami sa isang taon. Pangako ‘yan!” sabi ni Anne.

            “Aakyat ulit tayo sa bundok!” nakatawang sabi ni Jack.

            “Kung…narito pa kami…,” mahinang tugon ni Ambo.

            Nagkaroon ng simpleng seremonya ang Bagong Nayon bilang pasasalamat kina Pete at Tet sa kanilang pagtulong. Maraming nagamot si Pete. Marami rin siyang natutunan tungkol sa mga likas na panlunas na matatagpuan sa kagubatan. Marami namang naturuan si Tet sa pagsulat at pagbasa. Marami rin siyang natutunang mga ambahan, awit at mga alamat mula sa mga kaibigang Mangyan.

            “Dapat din kaming magpasalamat sa inyo,” tugon ng mag-asawa sa kanilang pamamaalam. “Marami kaming natutunan sa inyong lahat, at maging ang dalawa naming anak ay namulat sa napakaraming kaalaman ng mga katutubo!”

            Bago sila umalis, bumigkas uli si Ambo ng isang ambahan para sa kanila:

                        Paalam, kaibigan

                        Salamat sa pagdalaw

                        Sana’y di malimutan

                        Malayong kabundukan

                        Ay laging naghihintay

                        Nananabik ang buhay

                        Sa ating katuwaan

                        Hindi ito paalam

                        Masayang paglalakbay!

PAGPAPAHALAGA

            May kilala ka bang isang tao na mas piniling isakripisyo ang kanyang sariling kasiyahan at pangarap maibahagi lamang ang kanyang kakayahan sa mga taong nangangailangan? Ano ang tingin at nararamdaman mo para sa kanya?

           Matututuhan mo sa seleksyong "Ang Ambahan ni Ambo" ni Ed Maranan ang mabuting naitutulong ng pakikisalamuha sa iba’t ibang uri ng tao at ang kagandahang dulot ng pag-abot sa mga pangangailangan ng ating kapwa. 

        Maraming magagandang aral ang mapupulot ng mga mambabasang katulad mo sa kuwentong “Ang Ambahan ni Ambo”. Hindi lamang tinatalakay dito ang natatanging katangian at kultura ng ating mga kapatid na Mangyan, kundi magsisilbing isang magandang halimbawa rin para sa mga mambabasa ang mabuting katangian ng mag-asawang sina Pete at Tet at ng kanilang mga anak na sina Jack at Anne. Ang pagtulong sa mga nangangailangan, pagbabahagi ng ating kakayahan sa iba at pagpapakita ng magandang pakikisalamuha sa kapwa ay ilan lamang sa mga mahahalagang leksyon sa akdang ito na makukuha at maisasabuhay ng mga mambabasa.

Mga Sanggunian:

Agnes, W et al. (2012). Ang Batikan Bolyum XVI Blg. 1. Educational Resources   Corporation: Quezon City.